Crise de Siria: nena, refuxiada, nai e esposa

"Levo catro anos vivindo en Zaatari. Tardei un día camiñando desde o meu país, foi moi duro", dime Rwan, unha nova refuxiada siria de 19 anos de idade. Catro anos son 1.460 días nesta enorme chaira seca no medio dun deserto no que hai unha soa vista: miles de colectores brancos en fila onde viven as familias que fuxiron do atroz conflito en Siria.

 

 
Creo que ningún de nós elixísemos xamais vivir aquí. Os nenos tampouco. E Rwantampouco elixiría casar aos 15 anos e ser nai tan nova. Miles de nenas sirias víronse obrigadas a casar a temperá idade. Un fillo menos nunha familia siria significa unha boca menos que alimentar.
 
Coñecemos a Rwannun centro de UNICEF onde adolescentes como ela, casadas e con fillos, veñen compartir a súa situación, arecibir apoio psicosocial, consellos nutricionais para os seus fillos e un lugar no que estar tranquilas. "Quítalles moita tensión vir aquí cada día. É un ambiente no que falan libremente de todo", dinos Randah, a responsable do programa. Rwan ten aos seus pés ao seu fillo Shabi, de ano e medio. Creo que non lle gustei porque cada vez que lle miro ponse a chorar.
 

CRISe DE SIRIA: URxE PROTExER AOS NenOS REFUxIADOS SIRIOS

O centro é un lugar agradable. Hai unha pista de baloncesto, unha randeeira esalas de pintura. Os nenos invaden de alegría calquera lugar no que están e este non é menos. A súa capacidade de superación xamais deixará de asombrarme. Pero hai feridas profundas pola violencia que presenciaron. Pregúntome cantos anos tardarán en repoñerse.
 
É urxente seguir protexendo anenos e nenas refuxiados sirios comoRwan, e continuar dándolles a oportunidade de estudar. É o que levamos facendo enSiria e os países veciños durante cinco anos. Desafiando ao destino e convencidos de que outro futuro ten que ser posible para eles.
 
"Non me fagas fotos por favor, só ao meu fillo". Aproveito agora que está durmido.Rwan e as súas amigas camiñan de volta ás súas casas, ás súas rutinas. Siria está só a 12 quilómetros. Queren volver custe o que custe. E, quen non querería estar no seu país?
 
Mentres, enEuropa, tanto na vida pública como social se debate sobre a sorte dos refuxiados. Se deixasen de ser unha multitude sen nome -"os refuxiados"- para nós e coñecésemos as súas historia de preto, quizá, só quizá, pensariamos distinto. 
 
Post por Diana Valcárcel, directora de comunicación de UNICEF España