Turquía: as familias sirias contan as súas historias no campamento de Bab Al Salama

En novembro pasado, Bassam Guan, pai de 4 fillos, foi ao seu traballo na súa cidade natal, Marea, na zona norte de Sirya. A súa familia nunca o volveu ver. Esa tarde, a planta foi bombardeada por avións de guerra. Guan e nove dos seus compañeiros morreron na explosión.

as familias no campamento de Bab Al Salama
Seis meses despois, o seu fillo Aysa, de 11 anos, encóntrase no campamento de refuxiados Bab Al Salama, na fronteira norte de Sirya con Turquía. A familia vive nun pequeno cuarto de cemento.

"Agora non sorrimos, despois de que o meu pai morreu. Pasamos os días camiñando no barro, buscando comida e auga," di.

"Os meus fillos non están a recibir moitas cousas básicas aquí, como unha educación axeitada ou libros", di. "Están en retroceso", di Raya, a nai de Aysa.

"Eu quería ser profesor, pero agora onde está a escola para aprender? ", di Aysa.

A morte do seu marido significa que Guan debe preocuparse soa de como vai manter os seus fillos, xa que todos eles son menores de 13 anos.

"Despois de que o meu marido morrese", di, quedei con catro fillos pequenos. Por suposto, eles non poden ter traballo, xa que son demasiado pequenos. Séguenme pedindo diñeiro para a roupa e outras necesidades, e eu non podo facer nada ao respecto".
 
Tratar de superar a situación

Co fin de xerar ingresos, moitos refuxiados dos campamentos recorreron á venda de doces, refrixerios e outros produtos como velas e xabóns.


Ibrahim Abdel Ghani foi condutor de ambulancias enAlepo, antes de que a guerra se estendese polo seu barrio. Agora vende falafel nun posto improvisado no barro. O seu fillo Mohammed, de 12 anos, intenta axudar vendendo no campamento paquetes pequenos de galletas, con pouco éxito.


"Vendemos doces e galletas e tratamos de axudar ao noso pai", di. Non estamos a gañar moito, a xente só dános propinas".

 
"Precisamos roupa e alguén que arranxe o cuarto de baño", di, " pero o que queremos con máis urxencia é comida".
 
xogar como terapia para os nenos
Samir Belshi, que era profesor de arte en Damasco, está a traballar para unha ONG quetraballa para que os nenos xoguen en tendas de campaña especialmente construídas.

"A maioría dos nenos teñen os mesmos problemas, debido á violencia e a destrución,". "Se ven un avión, empezan a tremer e asústanse. Teñen medo de calquera ruído forte, mesmo do son dun automóbil," engade Samir.

As paredes da oficina deBelshi están adornadas con obras de arte dos nenos. Os debuxos mostran o horror que viviron.

"Os nenos son inocentes. Non fixeron nada malo. Non destruíron nada nin derramaron sangue. Pero eles están a pagar o prezo".