Zelalem: o seu sono e o seu regalo
Post de Cristina Saavedra, xornalista daSexta.
93 millóns. 93 millóns! A cifra impacta porque, para que enganarnos, nestes tempos o primeiro que un pensa é que son euros. Diñeiro que vai ou que vén? que quitan ou poñen? É para deterse e esperar unha explicación pero xa lles adianto que a cifra ten valor humano, non económico. Por iso é máis grave.
93 millóns de nenas e nenos de todo o mundo
padecen algunha minusvalidez. Agora a cifra ten moito máis
peso, ou debería.
O dato extráoo doEstado Mundial da Infancia 2013, o informe que UNICEF realiza cada ano. Paga a pena que se paren un momento, uns minutos, a lelo. Aínda que agora lles pareza estraño, só con iso estarán a axudar a loitar contra a invisibilidade da que fala Consuelo Crespo, Presidenta deUNICEF Comité Español.
Lendo entre as letras, volvéronse debuxar dúas caras, as de Zelalem e a súa avoa Finote. Coñecinos hai tres anos, na súa casa de Etiopía, onde Zelalem viviu recluído porque a vida decidiu que a única que ía xogar era ela e non el. Zelalem naceu cunha minusvalidez que lle impide mover as pernas, o seu cerebro tampouco se desenvolveu como debía e os seus brazos fóronse entumeciendo pola falta de movemento.
Os ósos de Finote, a única muller que o coidou, empezaban a resentirse. Zelalem crecía e xa non podía cargar con el. Cada día sacábao da cama ao xardín e de volta ao anoitecer. E a pena ía consumindo esta muller de sorriso inmortal que se resistía a deixar de soñar con que un díaZelalem puidese ir ao colexio e se relacionase con outros nenos. Ese era o sono que caía como as humanas gotas salgadas.
Pero, un día, as fichas cambiaron de man e Zelalemempezou a gañar. Na súa partida coa vida só lle faltaba un bo compañeiro de equipo. E chegou.
En 2010,Pau Gasol e UNICEF puxeron en marcha un proxecto no que tiven a sorte de traballar. Un amplo proxecto que pasaba por dar a oportunidade a moitos nenos e nenas de recuperar dereitos roubados e entre eles estaba o dereito a demostrar que a pesar das súas minusvalideces, nenos como Zelalem son capaces de superar obstáculos. Só necesitan unha oportunidade.
Zelalem recibiu unha cadeira adaptada ao pedregoso camiño do seu barrio etíope. As súas ganas convertéronse en forza e fixo dos seus brazos os gobernantes do seu corpo. Así chegou o colexio.