Voces dos nenos en emerxencias: os ollos do terror
Post de Raquel Fernández, directora de Comunicación de UNICEF España
O noso Embaixador Imanol Arias viaxou a finais de maio a Xordania para apoiar a campaña da Unión Europea (UE) e UNICEF Voces dos nenos en emerxencias, prestando a súa voz a eses millóns de nenos aos que o mundo non escoita. Xunto a Imanol, embaixador de UNICEF Comité Español dende o ano 2000, viaxou Irene Meritxell para axudar a alzar a voz destes nenos a través das súas fotografías.
Durante dous días visitaron o campo de
refuxiados de Za'atari e a
varias familias de refuxiados sirios que viven na
cidade de Zarqa. En
48 horas, as cousas pasan moi rápido, concentrados no traballo que
había que facer e en compartir tempo cos nenos e as familias...
esas familias que se emocionaron e insistiron en que a visita se
repetise algún día. "Ogallá en Sirya", dicía algún pai, e taménSaba, a nosa nena
perfecta anfitriona en Za'atari, que
só quere poder ir á universidade cando remate a
escola.
Todo aconteceu moi rápido, as familias, as escolas, decenas de nenos xogando conIrene, as explicacións de todo o traballo que se realiza, as necesidades de presente e futuro...UNICEF, co apoio da UE, abastece de auga as case 100.0000 persoas que viven en Za'atari; son uns 3,8 millóns de litros de auga cada día, un gasto permanente mentres o campo exista.
A auga é só un exemplo. Hai que sumar escolas, profesores, atención psicosocial, saneamento... todo o que necesitan os preto de60.000 nenos que viven nesta cidade temporal en medio da nada. Só porque unha guerra os obrigou a fuxir de casa.
'VOCES DOS NenOS': MIRADAS ROTAS
No avión de regreso, Irene descarga fotos,
para doar a UNICEF as
mellores e as que necesitamos con urxencia para poder difundilas en
canto aterremos. Imanol e ela páranse
diante dunha das fotos. É un grupo de nenos serios,
tristes e coa mirada rota, despois dunha
viaxe no que a feliz sorpresa foran a risa, osxogos, a fortaleza e aesperanza dos nenos.
A Irene e Imanolencóllenselles a alma e os xestos. Os nenos da foto non rin nin xogan, os seus ollos almacenan o terror vivido, a dolorosa aprendizaxe das inocentes testemuñas da crueldade dunha guerra, a certeza de que a túa vida e a da túa familia pode saltar en anacos sen que ti poidas facer nada para evitalo. E iso dá moitomedo.
Os nenos que sofren as consecuencias dun conflito armado pode que, no mellor dos casos, consigan ter o necesario para sobrevivir e mesmo volver á escola, pero se o terror se encista nos seus pequenos corazóns como van seguir adiante? como poderán construír a Sirya do futuro? Por iso é imprescindible manter os programas deapoio psicosocial nun camiño que comeza con algo tan doado como un debuxo, debuxar e debuxar, que é por onde os nenos empezan a desenterrar os horrores vividos. Uns meses despois, os debuxos son flores, e a escola, e casiñas. Xogan, rin. E as súas miradas volven vivir.