A axuda chega... E tanto que chega!

Por Enrique Sánchez, chef e presentador de Canle Sur TV. 

Hai 2 semanas que regresei de Senegal. Exactamente 14 días dende que a miña vida cambiou para sempre da man de UNICEF.

E non houbo día que non teña presentes nalgún momento todo canto vin e, sobre todo, todo canto aprendín e comprendín. Volvo agora a vista atrás e debo confesarlles que foron moitas as veces na miña vida nas que dubidei docorrecto destino da solidariedade dasdoazóns. De feito, en moitas ocasións era remiso a colaborar autoconvencéndome do escuro final do meu diñeiro. A día de hoxe e se serve de algo... síntoo. Sinto ter dubidado de que cunha simple mensaxe de teléfono puidese ser capaz de devolver osorriso a un neno.Sinto non ter comprendido antes que a solidariedade non entende de quilómetros, fronteiras, relixións ou idiomas. E sinto profundamente que mentres me refuxiaba na miñaincredulidade, a luz de miles denenos deste mundo se íaapagando. Necesitei 38 anos e camiñar xunto a UNICEF para descubrir e entender o mundo real no que vivimos. E o máis importante, que está nas nosas mans poder contribuír para melloralo. Créanme que en Senegal coñecín moitosheroes. Heroes de verdade. Non de película. Heroes anónimos que non levan anteface nin capa; pero que se levantan todas as mañás convencidos que poden cambiar o mundo. Ben dende un hospital, un centro de acollida, dende un colexio... dende onde sexa.

Porque a palabra solidariedade é tan grande que nos permite ser tamén heroes dende a nosa propia casa. Porque vostede tamén é heroe cando coas súasmensaxes de teléfono salva a vida a un neno que estaba destinado a morrer por desnutrición. Ou cando a súa mensaxe vacina unha nena desa enfermidade que se ía cruzar no seu camiño. Ou cando uns irmáns poden durmir debaixo dunha mosquiteira que lle comprou un home a miles de quilómetros de distancia e que, sen nin sequera o saber, os salvou de contraer a malaria. Son centos de miles os heroes que a diario usan unha soa linguaxe: a solidariedade. Por iso, a miña eterna gratitudea todos e cada un deles. E aos que seguen desconfiando como eu o facía. Non os culpo. Pero si os animo a quecambien. Anímoos a que entendan que cunha simple mensaxe de teléfono estamos a contribuír a salvar a vida aos seres máis indefensos, vulnerables e inocentes deste mundo: os nenos. E non pensen que isto acontece lonxe, non pensen na cor da súa pel, non pensen que falan outra lingua. Pensen que son nenos, quemerecen que xogan el, aprender e rir. Pero sobre todo, merecen vivir. Hoxe imos demostrar todos, neste preciso momento, que a palabra solidariedade é unha palabra que aínda segue viva en moitos de nós. E para que non quede ningunha dúbida, permítanme dicir berrando:A AXUDA CHEGA!