#elviajedesuvida: que sentiron os protagonistas desta cámara oculta?

Imaxina que, durante unha tarde de compras, entras nunha tenda e, de súpeto, empezan a caer sobre ti moitos globos e confeti de cores. "Por ser o cliente 1 millón regalámosche a viaxe da túa vida!", diche un mozo que leva un micro na man e varias cámaras detrás. 

 

Como en todos os grandes premios, recibes un cheque enorme co que che fan unha foto na que non podes saír máis riseira. Logo, lévanche a unha pantalla para ensinarche os destinos da viaxe por toda Europa que che tocou.
 
Ata aquí todo soa ben. Pero todo cambia cando as fotos que ves na pantalla aos poucos empezan a reflectir unha realidade moi distinta á dunha viaxe de pracer: nenos que camiñan cargados con mochilas polasvías do tren, familias esperando a que abranvalos que parecen pechadas para sempre,tendas de campaña instaladas en calquera sitio... En definitiva, as desgarradoras imaxes máis repetidas durante esta crise de refuxiados.
 

#ELVIAJEDESUVIDA: UN TORBELLINO DE EMOCIóNS

Este bulebule de emocións foi o que viviron os protagonistas da cámara oculta que organizamos para nosa última acción de sensibilización: #elviajedesuvida, co obxectivo de contar, dunha forma diferente, a situación das persoas refuxiadas e migrantes.
 
A todos elas querémoslles agradecer o ben que reaccionaron, a empatía que mostraron e, sobre todo, que nos permitisen compartir con todos vós as súascaras de sorpresa e dor ante as fotos que estaban a ver.
 
Tan só unhas semanas despois de gravar este vídeo, que xa está a percorrer todos osrecunchos da rede, contactamos con algúns dos seus protagonistas para que nos conten como sentiron nese momento.
 
"Cando comecei a ver as imaxes pensei que podería conter a emoción, pero derrubeime. Non me esperaba reaccionar así". Son as palabras deNuria, á que aínda se lle saltan as bágoas mentres falo con ela por teléfono. 
 

#ELVIAJEDESUVIDA: "MAMÁ, iSTO PASA DE VERDADe?"

Algo parecido cóntanos Irene que ademais engade que non sentiu enagañada en ningún momento. "A broma paréceme absolutamente necesaria neste caso porque serve para concienciar". Ao saír da tenda, a súa filla, que ía con ela, preguntoulle: "Mamá, isto pasa de verdade?".
 
A Mena non fixo falta nin chamala. Uns días despois da cámara oculta, ela mesma comentaba en Facebook que vivira "unha das experiencias máis vitais dos últimos anos ante uns descoñecidos".  "Tremíame a voz, sentía que se me encollía oestómago e que o corazón latexaba con tristeza, case apagándose...", engadía no seu post.
 
E é que a situación dosnenos refuxiados e migrantes en Europa só produce dor cada vez que vemos este tipo de imaxes. Datos como que cada día morren 2 nenos afogados noMediterráneo, sacódennos as conciencias.
 
Non podemos esquecer a sensación que nos deixa ver este vídeo, como tampouco a esquecerán os seus protagonistas. Temos que aproveitar ese recordo para seguir pedindo que se protexan os dereitos dos nenos refuxiados e migrantes por encima de todo. Necesítannos!
 
Post escrito por Lara Aparicio, storyteller de UNICEF España