A crise vista polos nenos, nenas e adolescentes

Post de Gregorio Aranda, coordinador do programa Cidades Amigas da Infancia de UNICEF España.

 
Un total de 62 nenos e nenas de entre 9 e 17 anos de 11 municipios de Asturias, e4 nenos do municipio zaragozano deLa Puebla de Alfindén, todos eles membros de consellos de participación infantil e adolescente, traballaron con dedicación e competencia o seu dereito a ser escoitados e a que as súas opinións sexan tidas en conta (artigo 12 daConvención sobre os Dereitos do Neno, CDN)

Foi no III Encontro asturiano de grupos de participación infantil, que tivo lugar en Avilés entre o 30 de abril e o 2 de maio.

Non se tratou dunha simulación ou ensaio, pois traballaron e discutiron moiseriamente sobre acrise e as súas consecuencias para eles e as súas familias. Fixérono recollendo as súas ideas, as súas opinións e os seus visóns cotiás nos seus pobos, barrios e cidades. Ao final, no seu "diario da crise", expuxeron suxestivas ideas:

Recibimos unha noticia de última hora que nos di que os nenos e as nenas están afectados e tristes.

Algúns dereitos viólanse, temos testemuños reais de que os nenos xa non poden ter cousas que tiñan antes e aseguran que existe unha gran desigualdade entre iguais.

Visitamos algunhas escolas e hai nenos que non comen ben no comedor, a comida éintragable e enriba hai que pagar por ela. Ademais, aprécianse máis signos de violencia e agresións nas aulas.
 
Por outro lado, dende diferentes municipios chéganos a noticia de que cada vez viven máis persoas na rúa, hai pouco traballo e moitas familias teñen que marchar a outros sitios, por iso, perdemos o contacto con amigos que lonxe se van vivir. Os nenos e nenas confirman que cada vez pasan menos tempo coa familia, porque os papás e mamás que traballan, o fan durante moitas horas ao día.

A nivel municipal, nos pobos e cidades nótase que cada vez hai máis lugares en mal estado.

Os rapaces e rapazas preguntáronse que pasaría se os seus pais e nais quedasen no paro. Parte dos testemuños dalgúns nenos, nenas e adolescentes non poden mostrarse neste post, pero nas súas cartas expresan como as súas vidas cambiaron dende hai uns anos, pois ven a angustia dos seus pais e nais por non poder responder ás súas demandas.
 

OS TESTemuños DOS NenOS

Estes son algúns dos seus testemuños:
 

O meu pai leva practicamente dous anos no paro. Os ingresos baixaron bastante na miña casa e houbo que apertar o cinto.


As entradas de cine hoxe en día están moi caras respecto a outros anos e iso produce que polo menos eu non vaia ao cine a miúdo.


Hai que esforzarse bastante máis agora en buscar ofertas, en non malgastar útiles ou diñeiro, etc.


Frustra bastante pensar que estás a vivir todo isto tan complicado, cando xa entendes a situación e sabes o duro que vai ser saír dela.


Para empezar, teño unha prima menor, os seus pais quedaron sen traballo e tiveron que mudarse á casa da súa avoa. Agora a roupa regálolla cando me queda pequena, xa que se están a manter coa pensión da súa avoa.


Os pais dunha amiga quedaron no paro. Están a vivir cinco persoas con 400 euros ao mes. Teñen o coche avariado e non teñen para pagalo. Teño outras amigas que na súa casa entran todos os meses soamente 150 euros e o pai dunha amiga das súas fillas dálles todos os meses 300 euros.

 
Non obstante, eles e elas queren ser osprotagonistas do cambio e achegarsolucións. Propoñen facer campañas para mellorar a vida daqueles que están peor (recollida de libros e roupa); vixiar as infraestruturas deterioradas por falta de investimento público; e, sobre todo, chaman unha alianza conpolíticos e ONG para debater, compartir solucións e poñelas en marcha.

Culpan ao diñeiro, aos políticos e aos banqueiros desta situación, pero sobre todo a unha cultura e a un sistema baseado na insolidariedadee o egoísmo, e que fronte a isto hai que opoñer e crear un sistema e unha cultura baseados nasolidariedade, a creatividade e axenerosidade.
 

OS NenOS SON A SOLUCIÓN

Os 62 nenos que participaron neste III Encontro tamén xogaron, bailaron e coñecéronse, pero fundamentalmente mostráronnos que non son uns pequenos cidadáns, senón cidadáns de pleno dereito que queren ser parte da solución e que chaman a un acordo, un pacto para que todos e todas poidamos vivir nunha sociedade máis xusta e igualitaria.

Para iso, din, debemos alcanzar todos un compromiso para que os seus dereitos e o seu pleno desenvolvemento sexa unha realidade, para o cal debemosescoitalos, e que todos e todas sexamos actores dun cambio. Abonda a xenerosidade dunha nena que pronunciaba as seguintes palabras para sentir que os nenos e nenas, coa súa participación e coa súa voz, son parte da solución:

Ao morrer o meu avó, como non tiñamos diñeiro, non puidemos regalarlle o enterro e a coroa de flores que merecía. Porque nos axudara moito. Pagábame os libros do instituto e dábanos cousas que necesitabamos.