Sirya: un macabro parchís sen casa de seguro

"Non me podes comer, estou na casa de seguro! É que non o ves?*. Cando de pequeno xogaba ao parchís cos meus irmáns, sobre a cálida alfombra da nosa habitación, encantábame gritar esa frase.

 

Sentirse seguro e xogar, e gozar facéndoo, non é só un luxo para os nenos do mal chamado mundo desenvolvido; é unha necesidade para o correcto desenvolvemento de todos os nenos en todo o mundo e é tamén un dereito que lles pertence. E o é en calquera contexto, pero especialmente no medio dunha guerra, cando todo á túa ao redor redúcese á violencia máis irracional, o medo e a incerteza extremas.

Sempre que se declara unhaemerxencia a consecuencia dunconflito ou unha catástrofe natural,  desde UNICEF -en colaboración con outras moitas organizacións- despregamos espazos amigos da infancia nas zonas máis afectadas. Porque nunhacrise humanitaria, tamén e sobre todo nunha crise humanitaria, os nenos necesitan sentirse seguros e xogar, para afastarse, aínda que só sexa durante un intre, do caos máis absoluto e ir recuperando aos poucos una certanormalidade e rutina.

 

Formalmente, un espazo amigo da infancia é unha enorme tenda de campaña rexentada por profesionais voluntarios onde os nenos teñen cubertas as súas necesidades básicas de nutrición, saúde e protección, e garantido o seu benestar emocional, social e educativo. Para eles, para os nenos, un espazo amigo da infancia é un oasis, unbúnker, unha tregua... a casa de seguro do parchís.

 

Pero esta mesma semana, enAlepo, a cidade máis poboada deSirya, un dos nosos espazos amigos da infancia deixou de selo para converterse en branco dunmortífero bombardeo. Polo menos seis nenosque se atopaban neste espazo morreron, mentres que outros 13 perderon a vida noutros ataques tamén en Alepo. Despois disto, ningún lugar en Sirya é seguro xa para os nenos.

Non é a primeira nin desgraciadamente a última vez que un neno morre ou queda mutilado pola guerra de Sirya, un conflito que dura xa catro anos e medio. Ademais, nestes momentos en Siryahai 5,6 millóns de nenos que sofrensituacións extremas (pobreza, desprazamento e estado de sitio); máis de dous millóns que nonpoden ir á escola e uns 2,5 millóns que sofren longos e intencionados cortes de auga.

 

Fronte a un panorama tan desolador, no que ningún lugar, nin sequera un espazo amigo da infancia -un sitio que xamais debería ser obxectivo de guerra de conformidade co Dereito Internacional Humanitario-, máis de catro millóns de persoas, a metade deles nenos, fuxiron do país. A maioría, uns 3,7 millóns, fixérono cara aos países veciños (Turquía, Líbano e Xordania), que están xa desbordados, e unha pequena parte en comparación diríxense a Europa.   

 

"Cada persoa siria coa que falo dime que se quedou no seu país se puidese sentirse seguro, vivir en paz e ser tratado condignidade", contábanos hai uns días Peter Salama, o máximo responsable de UNICEF en Oriente Medio e África do Norte.

 

Como cidadán do mundo, e sobre todo como pai, eu tamén buscaría unha casa de seguro para min e para a miña familia, estea onde estea.Na nosa man está axudarlles a conseguila.