"Aquí non se paga nada". Mozambique a través dos seus carteis
Levo moitos anos fotografando carteis durante as miñas viaxes. Pintadas, reclamos, debuxos, carteis publicitarios. Teño imaxes de ilustracións de salóns de peiteado en Haití, menús en Bolivia, prohibicións nas paredes das rúas de Malí, declaracións apaixonadas de amor en Italia.
Durante esta viaxe enMozambique, ademais, a miña reportaxe alternativa enriquécese coa preciosa lingua de Camões, un regalo para o oído e para a vista.
Nun muro dunha rotonda saíndo de Maputo leo: "A vida euma festa" (a vida é unha festa). Dinos moito sobre os mozambicanos. Xente que festexa, que goza coa súa música, nas súas comunidades, nas súas praias e co colorido do seu país. Toda esta riqueza entra en choque con informes como o de Desenvolvemento Humano 2013 que indica que Mozambique é ocuarto país menos desenvolvido do mundo. As cifras están aí e son realidades. Son máis cruas que os carteis. Cóntannos que saíndo de Maputo, unha cidade de costa moi agradable, a zona rural do país tencarencias serias. Coñecemos con UNICEF unha aldea remota, Chivandlene, na provincia de Gaza, o día da semana en que as brigadas móbiles de saúde fan visitas a domicilio. E damos fe desas carencias.
Seguimos a nosa viaxe cara a Manhiça. O cartel máis suxestivo e esperanzador que encontro na miña viaxe é un pegado na parede do hospital de Manhiça: "Aquí non se paga nada", en portugués e en shangana. O obxectivo da nosa viaxe a este país do sueste de África é coñecer, da man de UNICEF e de ISGlobal, os avancesque se fixeron en materia de inmunización, un dos factores fundamentais que contribúen ao descenso da mortalidade infantil. En Mozambique entre 1990 e 2012 ataxa de mortalidade infantil de menores de cinco anos reduciuse un 61%, segundo Committing toChild Survival: A Promise Renewed. Progress Report 2013.
No período 2006-2010, cun total de 267,3 millóns de euros, Mozambique foi un dos principais receptores deAOD da rexión. No Plan de Director da Cooperación Española 2013-2016, segue sendo un país prioritario. Non obstante, dos máis de 30 millóns de euros previstos para 2011, pasouse a unha previsión de 12,8 para 2012 (1).
Aí déixolles os datos.
Non son tan suxestivos como os carteis, síntoo. Pero merecen unha
reflexión sobre a responsabilidade que todos temos de apoiar esta
política pública. Os cambios ou axustes poden ter un impacto tamén
na vida dos nenos mozambicanos ou doutros países. Se queremos que o
noso país siga contribuíndo ao camiño cara á desexada equidade
mundial debemos estar moi atentos.
Nun colexio nun barrio
dos arredores de Maputo, Albassine, un grupo de nenos colocábase en fila
diante do muro da entrada onde dicía As criançassão flores. Os nenos son flores e
eles mesmos tapaban as palabras facéndoas humanas.