258.000 vidas

Por Raquel Fernández, directora de Comunicación de UNICEF España

É un número, teclear 7 carácteres. Ahmadina, na foto, non sabe que esta cifra é a suma de cada unha das persoas que morreron na fame de Somalia que se declarou o 20 de xullo de hai dous anos. A primeira fame do século XXI, que nunca debería ter acontecido, porque neste século temos coñecementos e recursos para evitar un horror como 258.000 persoas, unha a unha, mortas porque non conseguiron alimentarse.
 
Máis da metade desas persoas, 133.000(un a un), eran nenos menores de cinco anos. Non podemos perder de vista que a acción humanitariaconseguiu salvar millóns de vidas en todo o Corno de África: só en Somalia se conseguiu reducir á metade o número de afectados pola inseguridade alimentaria. E seguimos traballando sen descanso para frear esta loucura. E todos os días se salvan miles de vidas.

Pero non todas.

258.000, 133.000 sen chegar ao seu quinto aniversario, sucumbiron nesta primeira fame. Pero un terzo das mortes infantís está asociado á desnutrición; en rostros humanos tradúcese en que2,3 millóns de nenos menores de cinco anos morren anualmente por causas relacionadas coa desnutrición.

Todas as palabras quedan pequenas ante estes feitos. Non fai falta moito máis que poñer os datos sobre a mesa e lelos dúas veces. Millóns de vidas salvadas grazas á acción humanitaria que sosteñen persoas que envían un SMS nunha campaña, socios de organizacións como UNICEF, gobernos que afrontan a súa responsabilidade cos dereitos humanos, fundacións, empresas...pero millóns de vidas perdidas porque as necesidades son grandes e non chegan recursos abondo para afrontalas de forma definitiva, e porque para rematar con esta guerra silenciosa hai que abordar, como especie humana que somos, as causas de fondo e atacalas de raíz.
 
 
 
Ahmadina vive en Dadaab, o campo de refuxiados máis grande do mundo, a uns quilómetros da fronteira de Kenya con Somalia. Alí coñecina en tempada de fame. Ela chegou a Dadaab de nena, hai máis de dez anos, cando fuxiu coa súa familia desa longa guerra de Somalia á que logrou sobrevivir. Conseguiuno grazas a un goberno, o de Kenya, que acolle no seu territorio o campo de refuxiados máis grande do mundo e, sobre todo, grazas á axuda humanitaria que garantiu a súa saúde, a súa protección e o acceso a unha educación que agora lle permite traballar ocasionalmente como tradutora.

Case todos os días me pregunto que pensaría Ahmadinase soubese cantas vidas caeron por fame en algo tecnicamente chamado fame. Se soubese que esta especie, na que eses 258.000 rostros humanos son iguais aos nosos, ten recursos e coñecementos para que isto non aconteza. Que pensaría? Que nos diría se puidese saír nun programa de máxima audiencia? Que lles diría aos que manexan o leme do mundo se os tivese diante?