Sirya: a loita das nais para protexer os seus fillos
Post de Iman Morooka, Especialista en Comunicación de UNICEF
Non hai que conducir demasiado para ver os signos dedestrución e devastación. O son atronador dos bombardeos forma parte da vida cotiá nestas terras. Centos de miles de civís tiveron que fuxir dos seus fogares dende moitas partes de Homs en busca de seguridade.
Nos albergues
colectivos para as familias desprazadas, nas zonas máis
tranquilas da cidade, fun testemuña da dor polas
vidas que se foron. Coñecín familias que perderon as súas pertenzas
e unha vida máis digna. Moitas familias desprazadas teñen
que compartir cuarto en antigos edificios públicos e
escolas con outras familias, nun espazo dividido só por
mantas e roupa, onde a miúdo carecen de servizos
básicos como auga quente e duchas.
Pero tamén vin aresiliencia e un forte sentido de
comunidade. Os nenos xogan e rin nos
corredores e patios dos centros de acollida, aparentemente felices
e contentos. Ao falar con algúns deles, mencionan o moito queestrañan os seus fogares e aos seus vellos amigos,cuxo paradoiro se descoñece.
Unha moza díxome que o
que máis bota de menos é ao seu tartaruga. Un neno de 12 anos contoume que estraña
o seu fogar, onde non tiña que soportar a humillación.
A HISTORIA DE UM AHMED
A súa única fonte de ingresos é unha ONG local: sobrevive con 7.800 (uns 60 euros) ao mes, á parte da caridade. A familia vive nun cuarto da súa casa que quedou gravemente danada. Fórmanse goteiras no teito cando chove.
"A vida é moi difícil
porque os prezos son moi altos. O pan, por exemplo, é moi caro e
para conseguir pan subvencionado, tes que esperar unha longa cola.
Verduras, leite, ovos, azucre e combustible son un luxo que non nos
podemos permitir", sinala.
“oS meus fIllOS TEñEN MEDO TODO o TEMPO”
Outra muller coa que falei díxome que teme pola seguridade do seu fillo, que ten 16 anos, cada vez que sae de casa para ir á escola. "Estou temerosa de que o secuestren ou o deteñan nun posto de control, pero destaca na escola e téñoo que deixar ir. Quero que reciba tamén unha educación superior".
Sobre os desafíos aos que se enfronta a familia,Um Ahmed tamén agregou: "Se os meus fillos se enferman pola noite, ou un venres, non hai ningún lugar onde os poida levar. Non nos sentimos seguros onde vivimos. Houbo casos de aumento de saqueos e outros delitos. Pola noite atoamento a porta cunha madeira porque temos medo de que entren os homes".