O campamento dos nenos sirios
Post de Dailo Allí, Xefe de Prensa de UNICEF España
O campo de refuxiados de Za'atari está a medio camiño da nada, nun lugar cuberto de pedra e area, en pleno deserto de Xordania. O que empezou sendo un refuxio temporal de persoas que fuxían da guerra de Sirya, foi crecendo ata converterse na quinta cidade máis grande de Xordania.
Un mar de tendas de campaña, latrinas, escolas e hospitais construídos en barracóns grazas ao traballo de organizacións como UNICEF e miles de achegas de persoas anónimas, gobernos e institucións.
Unha extensión de
territorio que crece cada semana, sen descanso, debido ao
incesante goteo de persoas que chegan ata aquí, en autobuses ou a
pé, buscando un refuxio no que durmir, coidar os seus fillos e
vivir coa normalidade que pode dar un lugar de tránsito como
este.
Nun campo de refuxiados
todo adquire o cualificativo de temporal, de pasaxeiro. Pero enZa'atari a ilusión polo retorno
dilúese a medida que se intensifican os ataques que cronifican o conflito en Sirya, de onde chegaron
as máis de 100.000 persoas que habitan este refuxio fuxindo do
horror da guerra.
A Za'atari chámano o 'campamento dos nenos' porque a
metade das persoas que viven aquí teñen menos de 18
anos.
É habitual ver os
nenos xogando entre as tendas, serpeando os postos de
venda ambulante cargados de bolsas con comida ou portando cubos de
auga dun lado outro. Emociona velos coas súas mochilas nas costas,
camiño a algunha das dúas escolas levantadas por UNICEF. O son das risas e as cancións que se pode
escoitar nos patios á hora do recreo, envolve o campo dunha
auréola, dun brillo, que non deixa indiferente a
ninguén.
Algúns nenos viron morrer os seus pais, familiares, compañeiros de pupitre ou os seus veciños. Dá igual que coñezan ou non ás vítimas, sempre recordarán as escenas dun conflito que non provocaron, que non entenden e do que só queren saber cando rematará.
De momento non hai data de retorno así que a vida segue en Za'atari.
UNICEF distribúe a diario 3,5 millóns de litros de auga, construíu máis de 2.400 latrinas, levantou e equipado dúas escolas e vacinou ata o momento máis de 60.000 persoas contra a polio. Evitar a propagación de enfermidades é prioritario nun ámbito como este, no que, a pesar dos esforzos, as condicións de saneamento non son as ideais.
É a terrible ameaza que pende sobre unha das maiores crises deste século, e que non nos podemos permitir como sociedade.
A axuda chega a contagotas, as promesas da comunidade internacional esvaécense entre recortes do gasto público e, mentres tanto, a miles de quilómetros das bolsas de valores e as sedes gobernamentais, a poboación siria enfróntase a unha terrible crise humanitaria sen fin á vista Non obstante, o que non cesa é a solidariedade da xente que, máis alá das primas de risco e medidas de axuste, contribúe co seu esforzo e colaboración a loitar polas cousas que teñen solución. E esta crise de refuxiados sirios tena.