Dadaab: a maxia dunha pulseira de rexistro
Por Lorena Cobas, Responsable de Cooperación e Emerxencias de UNICEF España
A area do camiño deixa Dadaab atrás. A tenda de campaña na que durmimos (que acumula tanto calor que ás veces é imposible durmir), os cortes de auga e de luz, o sol abrasador que parece non perdoar a ninguén, pero, sobre todo, ás persoas, aos máis de 430.000 refuxiados e a todo o persoal humanitario.
Eles traballan duro para dar o mellor recibimento ás persoas que foxen de Somalia e paragarantirlles os seus dereitosmáis básicos: a protección, asupervivencia, a educación...
Cando camiñas 5 minutos pola area baixo o sol, e comprobas o difícil e esgotador que é, entendes a desesperación que senten as familias que teñen que camiñar durante máis de 20 días en busca da salvación.
UNICEF e outras organizacións traballan en tres momentos clave para apoiar a esta poboación. EnSomalia, tentando evitar que fuxan. Durante otraxecto de Somalia a Dadaab para darlles os servizos básicos que necesitan. Xa en Kenia, en Dadaab, que é o destino final de miles destas familias: proporcionando todos os servizos básicos e facendo que as familias séntanse atendidas e acollidas.
Nada máis chegar a Dadaab, realízase un rexistro inicial das familias, no cal se fai un control de saúde e proporciónaselles unha ración de comida e tratamento médico, no caso de que sexa necesario. Segundo este control de saúde, o78% dos refuxiados que chegan ao campo sofre desnutrición. Ao día seguinte, cando as familias xa descansaron, termínase o proceso de admisión.
Fun testemuña da chegada dalgúns
grupos e de todo o proceso que leva. Os nenos lucían orgullosos as
súas pulseiras de rexistro, que para eles era unha pulseira de
salvación, e de esperanza. A viaxe terminara, xa habían comido e
descansado e ían empezar unha nova vida.