Crise en Siria: "Non teño ningunha expectativa de futuro"

Faris ten 15 anos. Na súa cara apenas hai expresión. Ten a mirada perdida. Chegou hai dous anos aocampo de refuxiados de Zaatari cun amigo da súa idade, sen ningún adulto. "A miña nai estaba aquí, nos arredores do campo vivindo nunha tenda de campaña. O meu pai meteume nun coche que me levaba a Xordania e logo tiven que camiñar durante unha hora".

 

Hai máis de 8 millóns de nenos sirios que necesitan axuda como consecuencia do conflito que esnaquizou a vida de miles de nenos e que lles arrincou de raíz a súa dignidade, as súas escolase o seu futuro.

 

A nai de Faris tivo que volver a Siria para apoiar ao resto da súa familia e deixoulle cunha tía súa. A súa nai non puido regresar a Xordania e a súa tía fuxiu a Europa. Grazas ao apoio de UNICEF e dos seus aliados no terreo, Faris está a vivir nunha familia de acollida desde hai un mes.

 

Preguntamos á nai de familia de acollida cal foi a súa motivación ao acoller a Faris. "É algo humano".

 

O rostro máis duro que vin desde que cheguei a Xordania é o de Faris. Resume a dor, a perda de dignidade e deesperanza. Cando lle preguntamos que lle gustaría para o seu futuro, Faris queda calado. Parece que non entende a pregunta, coma se estivésemoslle expondo algo sen sentido despois de todo o que pasou, coma se el fose capaz de elixir. Despois dun tenso silencio dinos: "Non teño ningunha expectativa de futuro".

 

Faris está inscrito na escola pero a súa nai de acollida dinos que lle custa moito espertarse pola mañá, non ten ganas. Pregúntolle que é o que máis lle gusta facer. "Gústame a caligrafía árabe". E ensínanos os seus debuxos. Son preciosos. Pídolle con certa timidez se me podería regalar un deles. Abdel Majeed, o noso tradutor, axúdame a descifrar as letras. Aquí pon "Aínda que o meu país está mal sempre será querido para min".

 

Ti tamén podesaxudar aos nenos de Siria. Os nenos de Siria seguen necesitando a nosa axuda.