Crise de Siria: un regreso con pena e esperanza

Deixo Amán xunto a Diana, directora de Comunicación de UNICEF España. Con pena, xa que vimos moita dor, pero con esperanza, dado que hai moita xente loitando para sobrevivir e moitas instancias apoiándoos dentro e fóra de Xordania. Impáctanos o fastuoso aeroporto e a moderna autoestrada que nos leva ata alí. 

 

Onte pola tarde dei unha volta polo centro desta capital bulliciosa e chea de tendas de roupa, zapaterías, xoierías e outros comercios onde non vin moita xente comprando xa que os prezos son altos e o turismo aínda reducido. Pero a cidade crece e o país está disposto a afrontar os seus grandes retos. O crecemento manterase en torno ao 3,5% anual, e a gran aposta do país é o enorme esforzo nun sistema educativo que mantén a 200.000 estudantes estranxeiros de oitenta e cinco nacionalidades; ao que hai que unir os servizos postos en marcha para atender aos refuxiados cuxo custo alcanza os 300 millóns de euros. A axuda internacional neste sector, segundo The Jordan Estafes, cobre só o 25% da educación formal e o 38% da dedicada aos refuxiados.
 
Empapado estes días darealidade dos refuxiados, non me cabe dúbida de que a axenda de actuación debe pasar por dous alicerces fundamentais. Por unha banda, integrar progresivamente no mercado laboral aos traballadores migrantes, para o que o goberno xordano, con lexitimidade, está a pedir apoio internacional -xa o fixo na Conferencia de Doantes de Londres do pasado mes de febreiro-. O tema non está exento de complexidades técnicas pero parece que hai vontade de avanzar.
 

CRISe DE SIRIA: NOS CAMPOS DE REFUxIADOS, A PALABRA MÁiS ESCoitaDA e "EDUCACIÓN"

Doutra banda, é tamén necesario abordar a reforma que permita incorporar ao sistema educativo aosnenos e mozos sirios, case un 15% do total da poboación de Xordania, segundo o último censo do 2015. Noscampos de refuxiados, e en especial en Zaatari, as palabras máis escoitadas aos pais son ?educación e educación?. Comprobo que o seu espírito de resistencia e a súa coraxe é o que mantén vivas as aspiracións dos seus fillos.
 
É un orgullo ver como UNICEF, cos seus profesionais, bátese o coiro en varias áreas do campo: nasducias de escolas formais e nas 10 Escolas Makani que brindan aos nenos máis vulnerables oportunidades en materia dedesenvolvemento autónomo con servizos deeducación sustitutiva, apoio psicosocial e capacitación para a vida, e que van chegar pronto a 280 en todo o país; tamén na xestión da auga, tan fundamental para a supervivencia e a saúde das familias. 
 
Neste sentido, impresióname como o equipo de UNICEF pode repartir cada día 3,4 millóns de litros de auga e chegar a todos os recunchos do inmenso campo. E chámame a atención a boa xestión do campo, e a relativa estabilidade e tranquilidade das súas "rúas". Cabe felicitar polo traballo de coordinación a ACNUR, con Hovig Etyenmezan á fronte, coas máis de corenta organizacións nacionais e internacionais que traballan e achegan a súa axuda. Aos que nos tocou facer esa tarefa como Coordinadores Residentes de Nacións Unidas sabemos o complexo deste traballo.
 

CRISe DE SIRIA: BECAS PARA ESTUDANTES REFUxIADOS

Quédame a dúbida de saber que vai pasar, como expuña o propio Hovig Etyenmezan con acerto no programaHora 25 da Cadea Ser ­-conducido como sempre con mestría por Àngels Barceló-, cos mozos que terminan os seus estudos de secundaria e que ambicionan pasar á universidade. Xordania xa ofrece algunhas bolsas, pero deberiamos reaccionar rápido desde o sector universitario e desde aqueles ámbitos empresariais con alianzas no mundo universitario, para estudar a posta en marcha dunha gran pasarela e un programa de acollida e bolsas para estudantes sirios, fundamentalmente dirixidos a carreiras técnicas que teñen moita demanda. 
 
Cónstame que se está traballando nesa liña; e alégrame que a Universidade Camilo José Cela, na que dirixo o Instituto para a Cooperación e o Desenvolvemento Humano, fose pioneira no seu compromiso con dez bolsas para estudantes refuxiados. Creo que con moi baixo custo e a través de cursos online en inglés e árabe poderíase facer un traballo rápido e fecundo. Alguén pensou en abrir unhauniversidade ou escola técnicapara os campamentos ou nos propios campamentos? Seguro que houbo algunhas tentativas.
 
Vou de Zaatari e de Xordania coa sensación de xenerosidade deste país e as súas xentes cos refuxiados, algo que non se ve xeralmente en Europa se exceptuamos a complexa e mal entendida aposta dachanceler Angela Merkel. Hai que colaborar conXordania, polo seu significado e a súa estabilidade nesta rexión tan convulsa e porque pode ser un exemplo para o mundo na integración dos refuxiados.
 

CRISe DE SIRIA: NOn permitamos que se perda unha xeración de nenos sirios

Non esquezamos nunca aos máis de5 millóns de refuxiados sirios mentres persiste este conflito. Teñen dereito a unha vida digna, a inserirse plenamente nos países de acollida ou, se se puidese, a volver ao que quede das súas casas e contornas. Apelemos á xenerosidade dos pais fundadores de Europa, ao espírito daCarta Europea dos Dereitos Humanos de 1951 e á Declaración Universal de 1948 que a precedeu. Esta, no seu artigo 29, sinala que "todas as persoas temos deberes coa comunidade". E tamén eles son comunidade. Non permitamos que se perda unha xeración de 10 millóns de nenos e nenas daquel país pola guerra. Non só perde Siria, senónOriente Medio e o mundo; perde en talento, creatividade e dereitos humanos. Esta guerra ten rostro de infancia. Pero, porque naceron e viviron na guerra, eles poden ser os que traian a paz e o progresoao seu país.
 
Antes de terminar quero enviar o noso máis cálido agradecemento ao sincero e contundente compromiso da Cadea SER, de Àngels Barceló e do seu magnífico equipo. Somos unha verdadeira alianza nesta materia e o seu traballo permítenos levar a todos os recunchos a realidade deste conflito. Un conflito e un problema global que afecta a tres continentes. 
 
Agora é necesario que a tregua se estabilice, que o proceso de paz arrinque, que se fagan concesións polas partes e comece a reconciliación, que se distribúan rápida e equitativamente os 10.000 millóns de euros comprometidos na Conferencia de Londres, e que Europa flexibilice os seusmedos e restricións. Nin máis nin menos. E se os adultos non saben como facelo que lles pregunten aos8,4 millóns de nenos directamente afectados. Se cadra atopan respostas pragmáticas e espontáneas fose dos conciliábulos misteriosos dos corredores da política. O medio e longo prazo dunha xeración, aínda que non cotiza en Bolsa, pide paso desesperadamente.
 
Non deixes de ocuparche e mobilizarche por Siria. Convoca aos teus amigos e persoas próximas. Apoia a UNICEF a través da nosa páxina web ou chamando ao 902 314 131.
 
Mil grazas desde o aire entreAmán e Madrid.
 
Post por Carmelo Angulo, presidente de UNICEF España