Camiño a Dadaab (Kenya)
Post de Christopher Tidey, Especialista de Comunicación en Emerxencias de UNICEF
Conducir os case 100 quilómetros de estrada de area da fronteira somalí aos campamentos de refuxiados en Dadaab (Kenya), é como unha odisea doutro mundo a través dunha paisaxe árida, aparentemente ausente de vida. O coche dá sacudidas e viraxes bruscas para sortear os corpos sen vida dos animais cuxos ósos quedaron branquexados polo implacable sol. As ramas nuas das árbores e os arbustos son os sinais de tráfico que me indican que cheguei á terra da seca e a morte.
Entón véxoos. Vexo as
cores brillantes da roupa das mulleres e os contornos dos bebés ás
súas costas. Vexo os anciáns e as mulleres arrastrando os pés, sen
a axuda dunha andadeira ou dun bastón. Vexo como os nenos maiores
axudan os seus irmáns pequenos a seguir o ritmo do resto da
familia. As expresións lánguidas nos seus rostros consumidos falan
dunha meticulosa viaxe a pé de centos de quilómetros en
busca de comida e auga. Todos eles camiñan por esta terra
botada a perder cara ao que esperan sexa a súa salvación. Moitos
deles non o lograrán.
Estes son os refuxiados somalís que buscan un alivio da seca e a
fame na súa patria. Miles de persoas que teñen a
sorte de sobrevivir á viaxe chegan diariamente aos
campamentos de refuxiados de Dadaab. Preto de 40.000 arribarondende principios de xuño. Chegan esgotados,
famentos, moitos deles tras perder os seus familiares no
camiño.
Entre os
refuxiados, son os nenos os que realmente reflicten o terrible
sufrimento humano que a seca provocou. Coa fame xa declarada en
dúas rexións do sur de Somalia e os índices de desnutrición en
niveis de emerxencia nas rexións áridas e semiáridas de todo o
Corno de África, case 720.000 nenos encóntranse en risco de
morte se non reciben asistencia urxente. En total,
calcúlase que 2.23 millóns de nenos de Etiopía, Kenya e
Somalia sofren desnutrición aguda.No Centro de Estabilización Hagaderaen Dadaab encóntrome con Abdile, pai de catro fillos. Un deles,Aden, de tres anos de
idade, está a recibir tratamento para a
desnutrición severa aguda."Debido á seca, perdemos todos os nosos cultivos e animais e
quedámonos sen nada para comer", sinala Abdile. "Camiñamos durante 25 días para chegar aDadaab, en Somalia. A miña esposa
morreu no camiño, así que agora teño que coidar só os
nenos,".
Cando Abdile e os seus fillos chegaron ao Centro de
Estabilización Hagadera,Aden estaba ao bordo da
morte. Ao carecer de forzas mesmo para tragar, foi
trasladado ao hospital do campamento para recibir tratamento de
emerxencia. Iso foi hai seis días.
Sentado conAden e co seu pai agora, podo ver que
está a recuperar de novo as forzas. A través da
alimentación terapéutica proporcionada porUNICEF, a saúde deAden mellorou e agora pode
soster a súa cabeza sen axuda. Non obstante, a súa recuperación é
fráxil. O seu caso debe ser tratado con sumo coidado polos médicos
do hospital. Adían peso apenas cinco quilos e sofre infeccións
respiratorias e na pel.
"Cando vin a Adén
hai seis días, estaba preocupado de que non fose o suficientemente
forte como para sobrevivir. Agora estou encantado ao ver que o seu
estado mellorou", di Patrick Codjio,
Especialista en Nutrición de UNICEF.
"Cada vez que me vou do hospital despois de ver os nenos con
desnutrición grave, confío en que os volverei ver, pero tampouco se
sabe".
O primeiro
grande obxectivo no tratamento dos nenos desnutrir nos
centros de estabilización de Dadaab éconseguir que sexan capaces de alimentarse a si mesmos
outra vez. Sentado na cama do hospital xunto aAden, Mohammad, de tres anos, acaba de conseguir esta
fazaña. Resulta verdadeiramente inspirador velo.
Desafortunadamente, esta crise está lonxe de rematar. É a
peor crise de seguridade alimentaria en África dende hai 20 anos, e
a peor no mundo na actualidade. Por cada Aden e Mohammad que
sobreviviron á viaxe de Somalia, hai outros miles de nenos cuxas
vidas aínda se poden perder no camiño a Dadaab.