Camiño a Dadaab (Kenya)

Post de Christopher Tidey, Especialista de Comunicación en Emerxencias de UNICEF

Conducir os case 100 quilómetros de estrada de area da fronteira somalí aos campamentos de refuxiados en Dadaab (Kenya), é como unha odisea doutro mundo a través dunha paisaxe árida, aparentemente ausente de vida. O coche dá sacudidas e viraxes bruscas para sortear os corpos sen vida dos animais cuxos ósos quedaron branquexados polo implacable sol. As ramas nuas das árbores e os arbustos son os sinais de tráfico que me indican que cheguei á terra da seca e a morte.

Entón véxoos. Vexo as cores brillantes da roupa das mulleres e os contornos dos bebés ás súas costas. Vexo os anciáns e as mulleres arrastrando os pés, sen a axuda dunha andadeira ou dun bastón. Vexo como os nenos maiores axudan os seus irmáns pequenos a seguir o ritmo do resto da familia. As expresións lánguidas nos seus rostros consumidos falan dunha meticulosa viaxe a pé de centos de quilómetros en busca de comida e auga. Todos eles camiñan por esta terra botada a perder cara ao que esperan sexa a súa salvación. Moitos deles non o lograrán. Estes son os refuxiados somalís que buscan un alivio da seca e a fame na súa patria. Miles de persoas que teñen a sorte de sobrevivir á viaxe chegan diariamente aos campamentos de refuxiados de Dadaab. Preto de 40.000 arribarondende principios de xuño. Chegan esgotados, famentos, moitos deles tras perder os seus familiares no camiño.

Entre os refuxiados, son os nenos os que realmente reflicten o terrible sufrimento humano que a seca provocou. Coa fame xa declarada en dúas rexións do sur de Somalia e os índices de desnutrición en niveis de emerxencia nas rexións áridas e semiáridas de todo o Corno de África, case 720.000 nenos encóntranse en risco de morte se non reciben asistencia urxente. En total, calcúlase que 2.23 millóns de nenos de Etiopía, Kenya e Somalia sofren desnutrición aguda.No Centro de Estabilización Hagaderaen Dadaab encóntrome con Abdile, pai de catro fillos. Un deles,Aden, de tres anos de idade, está a recibir tratamento para a desnutrición severa aguda."Debido á seca, perdemos todos os nosos cultivos e animais e quedámonos sen nada para comer", sinala Abdile. "Camiñamos durante 25 días para chegar aDadaab, en Somalia. A miña esposa morreu no camiño, así que agora teño que coidar só os nenos,".  
 
Cando Abdile e os seus fillos chegaron ao Centro de Estabilización Hagadera,Aden estaba ao bordo da morte. Ao carecer de forzas mesmo para tragar, foi trasladado ao hospital do campamento para recibir tratamento de emerxencia. Iso foi hai seis días.  
 
 
Sentado conAden e co seu pai agora, podo ver que está a recuperar de novo as forzas. A través da alimentación terapéutica proporcionada porUNICEF, a saúde deAden mellorou e agora pode soster a súa cabeza sen axuda. Non obstante, a súa recuperación é fráxil. O seu caso debe ser tratado con sumo coidado polos médicos do hospital. Adían peso apenas cinco quilos e sofre infeccións respiratorias e na pel.
    
 
"Cando vin a Adén hai seis días, estaba preocupado de que non fose o suficientemente forte como para sobrevivir. Agora estou encantado ao ver que o seu estado mellorou", di Patrick Codjio, Especialista en Nutrición de UNICEF. "Cada vez que me vou do hospital despois de ver os nenos con desnutrición grave, confío en que os volverei ver, pero tampouco se sabe".
 
O primeiro grande obxectivo no tratamento dos nenos desnutrir nos centros de estabilización de Dadaab éconseguir que sexan capaces de alimentarse a si mesmos outra vez. Sentado na cama do hospital xunto aAden, Mohammad, de tres anos, acaba de conseguir esta fazaña. Resulta verdadeiramente inspirador velo. Desafortunadamente, esta crise está lonxe de rematar. É a peor crise de seguridade alimentaria en África dende hai 20 anos, e a peor no mundo na actualidade. Por cada Aden e Mohammad que sobreviviron á viaxe de Somalia, hai outros miles de nenos cuxas vidas aínda se poden perder no camiño a Dadaab.