Axuda refuxiados: Zahra no espello

Viaxou miles de quilómetros e viviu durante meses en distintos campos de refuxiados de Turquía e Grecia.

 

Agora conta os últimos días que quedan nun campo improvisado situado na fronteira entre Serbia e Hungría. Se a súa familia e ela teñen sorte, en poucos días poderán estar nun novo campamento situado no camiño que lles levará cara a Europa Occidental, quizais nalgún lugar entre Szeged e Budapest.

Zahra Inajatiten 4 anos e é de Afganistán. A única vida que lembra é a que viviu desprazándose entre os diferentes campos de refuxiados.

 

Nunca puido ter o pelo longo. As condicións nas que vivía eran precarias e a miúdo tiña que durmir no chan, o que significaba sol, choiva e piollos cada día. É por iso que Zahra nunca puido deixalo crecer e o seu aspecto parece o dun neno.

 

Pero Zahra é unhanena. Á pequena gústalle mirarse ao espello e ás veces pousa apoiando a cabeza no seu ombreiro e se guiña un ollo a ela mesma. Preto dun dos espellos do campo hai unha billa que deixa correr a auga por unha pequena canle que leva até un bosque próximo. A canle está cheo de auga sucia e restos de xabón que ninguén se atreve a limpar. O xabón e a auga fan espuma e fórmanse arcoíris a través dos reflexos da luz.

 

Zahra non mira o arcoíris, ela obsérvase no espello e a miúdo fixa a súa mirada nas portas situadas nos valos do campo onde policías húngaros permiten, esporadicamente, o paso a pequenos grupos de refuxiados e migrantes para poder chegar ata Hungría.

 

Preto da billa hai unha ducha improvisada. Hai catro mantas que cobren as ramas do chan e dan unha certa sensación de privacidade. As mantas están sucias, molladas e cheas de barro.

 

Zahra acaba de saír da ducha xunto á súa nai, mentres o seu pelo curto sécase co sol. Volveu a vestirse coa mesma roupa que levaba posta antes de ducharse, pero iso non parece importarlle, nin sequera pensa en poder usar unha roupa diferente. Isto non é o máis importante para ela, o máis importante é a porta que se sitúa no valo docampo de refuxiados onde vive.

 

Os raios de sol secaron a terra humedecida pola choiva da noite anterior, pero segue habendo barro e resulta difícil non quedar atrapado nel. Noutras zonas aparecen gretas mentres a terra vaise secando aos poucos.

 

Un todoterreo branco percorre o camiño que leva até o campo onde está Zahra. Pode ouvirse o son do motor e as lamias rozando contra a estrada convertida nun bulleiral. Dun modo ou outro o coche logra avanzar, deixando atrás as pegadas dos pneumáticos e guiándose polas marcas que deixou un tractor até chegar ao campo.

 

O todoterreo vén cargado decomida e produtos de hixiene. Ostraballadores humanitarios encárganse de distribuír cada paquete. A gratitude exprésase de diferentes maneiras: algúns agachan a cabeza, outros dan un apertón de mans ou llas levan ao corazón. As miradas e osxestos falan por si sós, moito máis do que calquera tradutor podería facer.

 

Ata que non se descargan todas as caixas do coche, os nenos esperan pacientes fronte a el. Están afeitos facer iso. A vida en campos de refuxiados ensinoulles a esperar. Ascaixas están repletas desubministracións proporcionadas porUNICEF. Hai camisetas novas e limpas dentro do seu envoltorio.

 

Un home con barba de mediana idade axuda aos nenos. Achégase a Zahra e dálle unha camiseta negra. Ela acéptaa, mentres pousa a súa mira nacamiseta vermella que o home ten no seu outra man.É unha nena despois de todo. O home  enténdeo e entrégalle a camiseta vermella que Zahra realmente quería.