Axuda refuxiados: coñece a historia de Mina

Á súa curta idade,Mina xa fala español, inglés, francés, algo de holandés eárabe, a súa lingua materna. Viviu en tres países incluído Iraq, onde naceu e de onde fuxiu tras ver como mataban e mutilaban a veciños e xente próxima.

 

Desde a chegada deISIS xa ninguén do seu círculo familiar, derelixión cristiá, vive en Iraq. Están repartidos por distintos países e ven pouco. Bótaos de menos.

 

Un dos mellores amigos deMina en España éAhmed, un mozo tímido que fuxiu deLibia coa súa familia, ao que coñeceu noCentro de Acollida a Refuxiados deSevilla. Con el comparte confidencias das que ninguén se decata, porque entre eles falan enárabe e mórrense da risa cando unha palabra é distinta nos seus dous dialectos. E tamén está a súa amiga da alma, Francis, que é deHonduras. Así de rico ediverso é o seu mundo. 

 

Mina fala do medo que pasabanantes de fuxir, cando non sabían se o seu pai volvería de traballar ou o mataría unha bomba; ou se lles cortarían as mans por non ceder ás chantaxes doISIS... Tamén conta o asustada que estaba cando lles retivo a policía no aeroporto de Madrid ou o duro que foi entender o idioma ao principio. Todo iso sen perder o sorriso.

 

Cre que España é un bo lugar no que ser acollido porque todo o mundo é bo (bendita inocencia) e porque a trataron ben, a ela e á súa familia, (pai, nai e dous irmáns). Di que, desde que chegaron, moita xente axudoulles: os policías de aduanas en Madrid, todo o persoal do centro de acollida deSevilla, para os que só ten boas palabras, a súamestra Marta, os seus compañeiros de clase, a súa profe de apoio e tamén a persoa que lles alugou un piso e a que lle deutraballo ao seu pai (engado eu).

 

Conta que, algunhas persoas, ao coñecela máis, dixéronlle: "Anda, se sodes xente boa!". "Claro", explica ela, "como viñamos de Iraq pensaban que viñamos facer dano, pero eu dígolles que vimos vivir en paz", coma se iso fose unha razón incontestable. E o é para ela. Como negar asilo a quen foxe dohorror e a morte?

 

Como con 15 anos pódese ter tan cristalino e explicar tan claro o que significaacoller? Como se pode sorrir tanto comoMina e confiar en que, agora, todo vai ir ben, e afirmalo con tanta fe? Como se poden explicar cousas tanprofundas e maduras sendo aínda adolescente? Como se pode falar tanto e dicir tanto, nunidioma que só coñeces desde hai un ano?

 

Miúdo testemuño de valor, superación e resiliencia deunos. E tes razón Mina, acoller é humano, e ti es un exemplo diso. Aínda que ningún dos "gústame" que tivo o teudirecto en Facebook sexa dun mozo novo e guapo (queixouse ela) todo chegará, como lle chega aos que loitan para seguir adiante cun sorriso como a túa.