Axuda refuxiados: como vive a viaxe un pai?

"Pensabamos que se suxeitabamos aos nosos bebés no alto para que eles puidesen velos, deixarían de provocar as ondas e de tentar afundir o noso bote".

"Eles", segundo contoume Marwan*, eran homes en barcos de motor que rodearon de forma ameazante a balsa inchable na que viaxaban hacinadas 25 persoas, entre as que había bebés e nenos, siguendo a perigosa ruta que une Turquía conGrecia.
 
"Eles" moveron tanto o bote que Marwan pasou moito medo. Medo a que a embarcación se afundise e que el, a súa muller embarazada, o seu irmán, a súa cuñada e o seu sobriño, afogásense.
 
"Sacamos a auga que entraba no bote o máis rápido que puidemos. Grazas a deus, agora estamos aquí".
 
"Aquí", é un dos espazos amigos da infancia que apoiamos desde UNICEF en Gevgelija, Macedonia. Marwan contounos a súa historia mentres arrolaba ao seu sobriño de 4 meses. O bebé durmía plácidamente co seu novo e acolchado mono para a neve, un dos materiais que se reparten na campaña de axuda aos nenos nos Balcáns financiada pola Comisión Europea.
 

AXUDA REFUXIADOS: OS PAIS TAMÉN CHORAN

A historia de Marwan resultou aínda máis conmovedora despois da conversación que tiveramos o día anterior cunha compañeira da ONG A Strada no centro de tránsito de Tabanovce, ao norte do país. 
 
Ensinounos unha habitación contigua a un espazo amigo da infancia, xestionado pola Strada e Terre deas Hommes, que en principio estaba pensada para que as nais puidesen dar o peito aos seus bebés. E así é normalmente. Con todo, segundo contounos, cada vez máis homes, pais na súa maioría, usan este tipo de salas.

Alíatopan algo de privacidade e falan, con confianza e sen prexuízos, sobre a tensión ao que están sometidos e as súas preocupacións sobre o futuro. Ás veces, tamén choran. Están preocupados polo peche de fronteiras. A maioría de refuxiados e migrantes só quedan en Tabanovce durante 2 horas como máximo. Con todo, mesmo media hora de descanso no camiño pode supoñer unha gran diferenza para un pai preocupado e para a súa familia. 
A pesar dasdificultades e a ansiedade, ou precisamente debido a todo o que pasaron, Marwan e moitos outros pais cos que falamos, mostrábanse moi agradecidos polos servizos que atoparon en Gevgelija eTabanovce. Non o escoitamos, vímolo.
 

AYUDA REFUGIADOS: UN TESTEMUÑO INESPERADO

Había moito amor entre as familias que coñecemos en Gevgelija. A de Marwan é só un exemplo entre tantos que utilizan oscoidados, a paciencia e aunidade entre eles para sacar o mellor desta terrible situación. Os pais xogaban cos seus fillos aopillapilla e facían cola para conseguir comida para as súas familias; as nais vestían aos nenos con roupa de abrigo nova, abrazábanos e falaban con eles. Desde logo, a viaxe é esgotador e traumático para todos; as condicións para eles deberían ser moito mellores. Pero, por un momento, a esperanza volveu invadirnos a todos. 
 
Pensándoo ben, creo que nanosa viaxe aos Balcáns, esperabamos escoitartestemuños sobre o medo que pasan as persoas na súa viaxe cara a Europa. E así foi, atopámonos moitashistorias desgarradoras que falaban deste medo.
 
O que se cadra non esperabamos tanto era escoitar a pais e homesque están tan tensos que necesitan momentos paradescansar e chorar. É algo que nos impactou e conmoveu a partes iguais. E é algo que deberiamos ter todos moi presente mentres seguimos facendo fronte aosretos desta dolorosa crise. 
 
Post escrito por Sam Mort, asesor de comunicación de UNICEF, na súa viaxe coa oficina de Bruxelas para coñecer a situación de refuxiados e migrantes nos Balcáns.
 
*Cambiouse o nome do protagonista para protexer a súa identidade.