Axuda refuxiados: como vive a viaxe un pai?
"Pensabamos que se suxeitabamos aos nosos bebés no alto para que eles puidesen velos, deixarían de provocar as ondas e de tentar afundir o noso bote".
"Eles", segundo contoume Marwan*,
eran homes en barcos de motor que rodearon de
forma ameazante a balsa inchable na que viaxaban
hacinadas 25 persoas, entre as que había bebés e nenos, siguendo a
perigosa ruta que une Turquía conGrecia.
"Eles" moveron tanto o bote que
Marwan pasou moito medo. Medo a que a embarcación
se afundise e que el, a súa muller embarazada, o seu irmán, a súa
cuñada e o seu sobriño, afogásense.
"Sacamos a auga que
entraba no bote o máis rápido que
puidemos. Grazas a deus, agora estamos aquí".
"Aquí", é un dos espazos
amigos da infancia que apoiamos desde UNICEF en Gevgelija,
Macedonia. Marwan contounos a súa historia mentres arrolaba ao seu
sobriño de 4 meses. O bebé durmía plácidamente co seu novo e
acolchado mono para a neve, un dos materiais que
se reparten na campaña de axuda aos nenos nos
Balcáns financiada pola Comisión
Europea.
AXUDA REFUXIADOS: OS PAIS TAMÉN CHORAN
A historia de Marwan resultou
aínda máis conmovedora despois da conversación que
tiveramos o día anterior cunha compañeira da ONG A
Strada no centro de tránsito de
Tabanovce, ao norte do país.
Ensinounos unha habitación
contigua a un espazo amigo da infancia, xestionado
pola Strada e Terre deas Hommes, que en principio estaba pensada
para que as nais puidesen dar o peito aos seus
bebés. E así é normalmente. Con todo, segundo contounos,
cada vez máis homes, pais na súa maioría, usan
este tipo de salas.
Alíatopan algo de privacidade e falan, con confianza
e sen prexuízos, sobre a tensión ao que están
sometidos e as súas preocupacións sobre o futuro. Ás
veces, tamén choran. Están preocupados polo peche de
fronteiras. A maioría de refuxiados e migrantes só quedan
en Tabanovce durante 2 horas como máximo. Con
todo, mesmo media hora de descanso no camiño pode
supoñer unha gran diferenza para un pai preocupado e para a súa
familia. A pesar dasdificultades e a ansiedade, ou
precisamente debido a todo o que pasaron, Marwan e moitos outros
pais cos que falamos, mostrábanse moi agradecidos polos servizos
que atoparon en Gevgelija eTabanovce. Non o escoitamos, vímolo.
AYUDA REFUGIADOS: UN TESTEMUÑO INESPERADO
Había moito amor entre as
familias que coñecemos en Gevgelija. A de Marwan é
só un exemplo entre tantos que utilizan oscoidados, a paciencia e aunidade entre eles para sacar o mellor desta
terrible situación. Os pais xogaban cos seus fillos aopillapilla e facían cola para conseguir
comida para as súas familias; as nais vestían aos nenos
con roupa de abrigo nova, abrazábanos e falaban
con eles. Desde logo, a viaxe é esgotador e traumático para todos;
as condicións para eles deberían ser moito mellores. Pero, por un
momento, a esperanza volveu invadirnos a
todos.
Pensándoo ben, creo que nanosa viaxe aos Balcáns, esperabamos escoitartestemuños sobre o medo que pasan as persoas na
súa viaxe cara a Europa. E así foi, atopámonos moitashistorias desgarradoras que falaban deste
medo.
O que se cadra non esperabamos
tanto era escoitar a pais e homesque están tan tensos que necesitan momentos paradescansar e chorar. É algo que
nos impactou e conmoveu a partes iguais. E é algo que deberiamos
ter todos moi presente mentres seguimos facendo fronte aosretos desta dolorosa crise.
Post escrito por Sam Mort,
asesor de comunicación de UNICEF, na súa viaxe coa oficina de
Bruxelas para coñecer a situación de refuxiados e migrantes nos
Balcáns.
*Cambiouse o nome do
protagonista para protexer a súa identidade.