Alepo: Eu tamén me ofrezo como escudo humano

Xenocidio de Rwanda, abril de 1994: 800.000 persoas asasinadas en só 5 meses. "Un dos episodios  máis aberrantes da historia recente".

 

Xenocidio de Srebrenica, guerra de Bosnia, xullo de 1995: 8.000 persoas asasinadas. "A matanza máis grave cometida en chan europeo desde a II Guerra Mundial".

 

Alepo, novembro de 2016: 275.000 persoas asasinadas. "Unha posibilidade que tristemente fomos capaces de recoñecer e non fomos capaces de parar". Ou si?

 

Afortunadamente aínda estamos a tempo. 

 

Onte pola noite os nomes deste tres lugares (Rwanda, Srebrenica e Alepo) uníronse nunha mesma frase: "A ONU advirte de que Alepo pode converterse noutra Srebrenica ou Rwanda".

 

Quedei paralizada fronte ao televisor cando vin pasar o titular a modo de teletipo durante a emisión das noticias. Desde que o pasado 22 de setembro intensificouse a ofensiva sobre Alepo, e falamos cos nosos compañeiros de UNICEF en Damasco, fomos conscientes de que nos estabamos aproximando a un dos peores momentos da guerra de Siria.

Desde ese fatídico xoves, 189 ataques aéreos caeron sobre o leste de Alepo, e sobre os miles de nenos e nenas que aínda sobreviven entre as súas  ruínas. Unha ofensiva sen precedentes, segundo os principais diarios. "Debemos parar este masacre, esta carnicería", "Alepo asediada, rota, sen renderse, morrendo de pé", dicía o filósofo Henry Levy onte.

 

Ás veces a memoria é fráxil ou simplemente quere esquecer, quizá para non lembrar o que somos capaces de chegar a facer. Afortunadamente xa non é necesario irse á hemeroteca para refrescala de maneira instantánea, basta con meter no buscador de internet as palabras Srebrenica ou Rwanda. As terribles imaxes de fosas comúns e corpos sen vida de nenos, mulleres e homes inocentes espertan os nosos cerebros e corazóns durmidos ante tanta barbarie. Non podemos permitir algo así unha vez máis!!!   

 

Todos piden, pedimos, o mesmo: hai que parar este masacre. Isto non pode continuar. Pero ninguén sabe que facer nin como facelo. As grandes potencias non se pon de acordo. Staffan de Mistura, o terceiro enviado especial da ONU a Siria desde que comezou esta maldita guerra, diríxese nas súas últimas declaracións aos rebeldes da Fronte Fatah Ao Sham. Pídelles que abandonen as súas posicións no leste da cidade. A ONU calcula que hai uns 900 homes deste grupo en Alepo, a segunda cidade máis grande de Siria. 

Pero Mistura non se limitou a pedirlles que se vaian. Este italiano de 69 anos, máximo representante da ONU en Siria, ofreceuse persoalmente como escudo humano para acompañar fisicamente aos milicianos fóra de Alepo, de forma que os seus habitantes poidan seguir adiante coas súas vidas. É un xesto que lle honra; pode parecer inocente, pode soar desesperado, pero demostra que aínda somos capaces de pornos no lugar do outro e de facer o que está na nosa man, por desatinado que pareza, para parar esta traxedia.

 

Nestes momentos 275.000 persoas sobreviven no leste de Alepo, moitas delas nenos e nenas, os máis vulnerables e os que máis están a sufrir esta terrible e cruenta guerra. E eu pregúntome: haberá 275.000 persoas no mundo dispostas a facer de escudos humanos para salvar as súas vidas? Se Mistura pode facelo, quizá nós tamén. De partida é unha tolemia, seino. Do mesmo tamaño ou máis que lanzar mísiles antibúnker ou bombas de acio contra a poboación civil. Pero... será suficiente? Valerán máis nosas vidas ou a de Mistura ante os seus ollos? Ante os meus, non hai dúbida: as nosas vidas non valen máis que as dos miles de nenos inocentes que están a ser bombardeados cada día. Pero aínda así, merece a pena o intento.